Om 09.45 wordt er daarom besloten om oxytocine infuus aan te sluiten. En dan merk ik heel snel dat er iets gebeurt… Daar gaan we!

Op 13 oktober word ik bij de gynaecoloog verwacht. Ik ben dan precies 39 weken zwanger van ons derde kindje.

In 2018 ben ik bevallen van onze zoon Morris en deze bevalling is behoorlijk pittig geweest. De aanloop was erg lang, de ontsluiting kwam heel lang niet op gang en daarnaast was Morris een flinke jongen en bleef hij tijdens de uitdrijving met zijn schouder vastzitten, de zogenaamde schouderdystocie. Om deze reden tijdens deze zwangerschap meerdere groeiecho’s gehad en blijkt ook dit kindje vrij groot te zijn. De verloskundige van de praktijk waar ik bij loop stuurt me daarom door naar het ziekenhuis, misschien is het verstandig om me in te leiden?

En dat inleiden, daar heb ik gemengde gevoelens over. In 2016 ben ik door middel van een inleiding bevallen van onze dochter Jill, omdat ik toen overtijd ben gelopen. Er werd toen een ballonkatheter geplaatst en zodra we het ziekenhuis uitliepen kreeg ik direct weeën. Een aantal uur later belandde ik in een flinke weeënstorm, totdat Jill geboren was. Het ging toen dus wel redelijk snel, maar ik heb deze bevalling als heel heftig ervaren.

Deze twee eerdere bevallingen hebben er voor gezorgd dat ik tijdens de zwangerschap van ons derde kindje me super goed ben gaan voorbereiden. Dit keer ben ik vastbesloten om wel heel fijn terug te gaan kijken op mijn bevalling en daardoor kwam ik bij Zussas terecht. Ik had eerder wel zwangerschapsyoga gedaan, maar omdat dit mij tijdens de eerste twee bevallingen maar matig geholpen had, meldde ik me aan bij Zussas voor de online cursus Hypnobirthing. In een paar maanden tijd bereidde ik me serieus voor op mijn bevalling door de verschillende modules te doorlopen en een videocall met Jenny. Ik stap dan ook vol zelfvertrouwen bij de gynaecoloog binnen en had bijna zin in de bevalling! Zelfs een inleiding vind ik niet spannend, ik weet nu gewoon zeker dat deze bevalling totaal anders gaat zijn dan de eerste twee!

De boodschap van de gynaecoloog die dinsdag is kort maar krachtig. Met ons kindje gaat het in mijn buik nog heel goed, maar in verband met de vorige bevalling en de grootte van deze jongen wil hij mij zo snel mogelijk in gaan leiden. En zo snel mogelijk, dat is morgen!

Omdat we vanwege corona niet samen naar het ziekenhuis mochten komen, bel ik mijn man Harold. ‘Hou je vast, ik word morgen ingeleid…’ Harold schrikt, vooral omdat we nog niet helemaal voorbereid zijn op de komst van de baby. Ondanks dat je je negen maanden kunt voorbereiden en je na twee kinderen wel denkt dat je weet wat er verwacht wordt, was dat nog niet helemaal gelukt en moeten er nog de laatste dingen gekocht en geregeld worden… Tijd om dit te gaan fixen! 😉

Woensdagmiddag worden we om 17.00 in het ziekenhuis verwacht voor het plaatsen van de ballon katheter. We brengen eerst de kindjes naar opa en oma en rijden rustig door naar het ziekenhuis. Door weer de vervelende corona maatregelen moet ik alleen naar de afdeling om een half uur aan de CTG te liggen. Ze willen goed monitoren hoe de baby het doet voor- en na het plaatsen van de ballon. Een half uur wordt een uur, vanwege drukte op de afdeling. Na dat uur zie ik Harold weer terug in de ruimte waar de ballon geplaatst gaat worden, want daar mag hij dan wel weer bij zijn.

Het plaatsen van de ballon is een bekende handeling en is snel gedaan. Nog even aan het de CTG en daarna mogen we naar huis. Als we het ziekenhuis uitlopen ben ik uiteraard gespitst op het herkennen van de eerste weeën, maar deze blijven uit. Thuis hebben we nog even een avond samen. We eten lekker patat en ik kijk zelfs ondertussen nog naar de webinar van Zussas ‘Ontspannen bevallen’. Je weet nooit welke tips ik nog kan meenemen de bevalling in… 😉

‘s Nachts in bed voel ik dat er wel wat weeën komen. Ik hou ze bij met een weeëntimer app, maar ontdek nog niet echt regelmaat. Na een paar uur ebben ze weg en ik kan nog even een paar uur slapen voordat we om 07.00 in het ziekenhuis worden verwacht. Super fijn dat het dit keer tot nu toe volgens plan verloopt!

In het ziekenhuis worden we met open armen ontvangen en mogen we ons installeren in een van de kraamsuites. Zo gek om te bedenken dat het straks in deze ruimte gaat gebeuren… Ik word weer aan de CTG gelegd en rond 08.30 komt de klinisch verloskundige kijken wat de ballon heeft gedaan vannacht. De ballon blijkt zijn werk te hebben gedaan, ik heb inmiddels al wat ontsluiting, maar nog niet voldoende om mijn vliezen meteen te kunnen breken zodat de weeën op gang kunnen komen. Tegenvaller! 🙁 Rond 09.00 blijkt de ontsluiting gelukkig net wel genoeg te zijn, dus worden mijn vliezen gebroken. We wachten af of de weeën op gang komen, maar dit gaat niet heel snel. Om 09.45 wordt er daarom besloten om oxytocine infuus aan te sluiten. En dan merk ik heel snel dat er iets gebeurt… Daar gaan we!

De verloskundige moedigt me aan om vooral heel veel te bewegen en gebruik te maken van de hele kamer. Ze legt uit dat liggen de ruimte beperkt in het bekken en die ruimte heb je, zeker na een schouderdystocie, nodig om de baby goed te kunnen uitdrijven. Ik neem me voor om hier goed gebruik van te gaan maken.

De eerste anderhalf uur zijn de weeën heel goed te doen en kan ik ze prima weg ademen met de rustige ademhaling die ik in de cursus van Jenny heb geleerd. Ik doe nog rustig wat dingetjes op mijn ipad en het voelt allemaal heel rustig en relaxed. De sfeer in de kamer is super fijn, ook door de diffuser met etherische oliën die ik heb meegenomen. Ik voel me goed en heb nog steeds super veel vertrouwen dat het dit keer heel anders gaat dan mijn vorige bevalling.

Rond 11.00 als de weeën echt pittig worden besluit ik dat ik onder de douche wil. Op de achtergrond hoor ik dat de lunch inmiddels gebracht wordt, maar daar moet ik echt niet meer aan denken.. Dat zegt mij genoeg, ik ben echt keihard aan het werk om onze zoon heel snel geboren te laten worden! 🙂

Die douche blijkt toch echt teveel gedoe. Omdat ik aan het infuus zit moeten de draden ingepakt en de paal mee tot naast de douche. Ik voel me niet vrij genoeg en kan niet echt genieten van de warmte. Terug naar de kamer dus. Inmiddels zijn de weeën zo pittig dat ik niet meer weet welke houding het beste is. Ik wissel dus vooral af in houdingen en dat blijkt echt heel fijn. Mijn lichaam weet precies wat het moet doen om de weeën op te vangen. De ademhaling die ik zo goed geoefend heb tijdens de cursus helpt me heel goed en ik voel dat ik controle heb over de pijn Dat voelt zo sterk en dat gevoel heb ik bij mijn vorige bevallingen echt nooit gehad. Echt zo mooi! Op de achtergrond hoor ik Harold met de verpleegkundige praten over eventuele pijnstilling, omdat we dit mee hadden genomen in het bevalplan. De verpleegkundige geeft aan dat dat mogelijk is, maar dat ik er zelf om moet vragen. Ik hoor het aan, maar voel dat ik daar niks mee ga doen. Ik wil niet nog meer draden en ‘gedoe’ en voel me zo sterk dat ik dit zonder pijnstilling wil doen.

Rond 13.00 voel ik dat ik persdrang krijg. Het gaat dan heel snel, ik voel dat het niet lang meer kan duren De verloskundige dacht daar anders over, die maakt nog geen haast om naar onze kraamsuite te komen. Ze wordt twee keer gebeld en op het moment dat ze eindelijk binnenkomt ziet ze inderdaad hoe ver ik ben. ‘Ok, de baby komt er aan!’ Ze sommeert me om op handen en knieën op bed te gaan ‘zitten’, ook weer om meer ruimte in het bekken te creëren voor de baby. Net op tijd weet ik me naar het bed te verplaatsen en mag ik gaan persen. Na drie persweeën voel ik hoe onze zoon geboren wordt. Wat een opluchting dat dit keer het schoudertje wel gewoon geboren wordt en hij ineens op het bed ligt, zo veel sneller dan ik had gedacht. Quinn is geboren, om 13.23 op donderdagmiddag 15 oktober!

We zijn nu een maand verder. Het gaat goed met ons, we genieten van ons gezin en ik kijk met een superfijn gevoel terug op de bevalling. Heel erg bedankt voor je hulp Jenny!