Vandaag het verhaal van cursist Milou op de blog. Zij volgde ter voorbereiding op de bevalling de cursus met vertrouwen bevallen. Toen ik haar een paar weken voor de uitgerekende datum sprak, was ze zo positief en vol vertrouwen. Ontzettend mooi om te zien en zelf werd ik ook wat emotioneel van. Wat prachtig om te zien hoe vol verwachting een moeder uitkijkt naar een mooie geboorte van haar kindje. Vandaag haar verhaal, neem er even de tijd voor. Het mooiste om terug te lezen vind ik de krachtige mindset die Milou heeft tijdens de bevalling. En alle elementen uit de cursus zie ik terugkomen. Hoe ze samen met haar man de regie hebben behouden tijdens de bevalling. Zelf stuurde ze ter inleiding op haar verhaal dit: ” Jeetje ik schoot gewoon weer vol bij het lezen. Zo trots, ik voel die spanning weer en eventjes die onmacht toen ik nog niet mocht persen.
Dat blijf ik soms nog steeds vervelend vinden, dat overviel mij toch wel behoorlijk. Gelukkig kan ik er wel trots op terugkijken en wil ik met veel liefde ooit nog een keer een kindje op de wereld zetten. Dit mede door jouw prachtige cursus. Nogmaals bedankt!”
Hoopvol word ik wakker. Vandaag mag ik nog een keer gestript worden.
Inmiddels loop ik al 11 dagen over. Alles in mij voelt dat het strippen vandaag wel iets in werking zet. Een prettig idee, omdat ik liever niet ingeleid wil worden. Die afspraak staat wel al voor vrijdag, maar die gedachten
laat ik snel weer los.
Mijn man, Mathijs, rijdt ons naar de verloskundige. Hoewel ik weet wat mij te wachten staat, ben ik toch een beetje nerveus. Kort bespreekt de verloskundige nog een keer wat ze gaat doen en wat de werking is. Ook vraagt ze of ik nog zo naar de bevalling uitkijk en ze spreekt uit dat ze net zo hoopvol
is als ik.
Ik mag gaan liggen en zij doet haar ding. Net als zondag, vond ik het niet pijnlijk. Wat een opluchting en nu fijn rustig naar huis. Mathijs en ik lunchen samen en bespreken dat hij wel naar zijn werk kan. Dat doet hij, als ik mijn rust pak. Dat beloof ik hem.
Even schoonmaken
Als hij eenmaal weg is kriebelt het toch even om nog wat schoon te maken in huis. Dit had ik al honderd keer gedaan, maar nog een keer gaf mij afleiding. Naast de nesteldrang, ben ik gewoon een poetsmuts. Ik probeer ook nog mijn serie te kijken. Licht gespannen voel ik steeds of er al iets gebeurd. Nog niks en besluit om te proberen te slapen. Ook dit lukt niet, wat een onrust in mijn
lichaam. Toch voel ik nog niks wat kan duiden op de start van de bevalling.
Om half 6 komt Mathijs thuis. Die vraagt hoe mijn middag was. Nadat ik mijn verhaal had gedaan gaf ik aan graag te willen slapen. Hij stelt voor om het koken even uit te stellen, zodat ik kan slapen. Om 18.00 uur kruip in ons bed in. Heerlijk, knop op nul en nu gewoon slapen. Mijn ogen zijn nog geen 15
minuten dicht en ik hoor ´plop´ een vreemde stuiptrekking voel ik in mijn buik. Zal mijn water zijn gebroken? Ik roep Mathijs erbij. Hij helpt mij om uit het hoge bed te komen, die stond op klossen en met mijn 1,60 m was dat een hele klim. Zodra ik op de grond stond voelde ik wat water langs mijn
benen lopen. Ik loop naar de wc en probeer wat vruchtwater op te vangen. Het ruikt inderdaad zoetig, zoals verteld en het ziet er doorzichtig uit. Gelukkig geen meconium, ik mag thuis bevallen. Nu wachten op de weeën dacht ik, maar om 18.30 uur voel ik meteen, dit zijn geen ongesteldheidskrampjes meer.
Zuurkool?
Lief vraagt Mathijs nog of ik zin heb ik zuurkool, dit sla ik liever even af. Ik had meer zin in een broodje en wat soep. Ik geef aan dat de weeën goed zijn op te vangen en hij besluit nog even snel wat boodschappen te halen. Ik ben op bed gaan liggen en ben een nidra opname terug gaan luisteren
die gericht was op de baby. Ik kruip al heerlijk in die bubbel, kom maar kleintje. Ik ben er klaar voor, dit gaan we fijn samen doen.
Toen hij terug kwam heb ik heb gevraagd de weeën app te downloaden, het voelt al behoorlijk regelmatig. Dat klopt, ik heb om 19.00 uur al duidelijk één minuut een wee gevolgd door vijf minuten rust. We eten samen terwijl ik afleiding zoek in onze serie kijken. De weeën nemen gevoelsmatig al
toe, het ritme blijft hetzelfde. Ik besluit de weeën in onze slaapkamer op te vangen. Dit doe ik graag lopend terwijl ik mijzelf affirmaties opzeg, zoals ik dat heb geleerd van de hypnobirthing cursus van Zussas. Ook de buikademhaling voelt heel prettig. Hierbij blijf ik ook tegen mijzelf zeggen: ‘Ik adem in en maak mijn buik groot. Ik maak ruimte voor de baby. De baby zakt langzaam naar beneden. Wij doen dit samen. We weten precies wat we moeten doen. We vertrouwen elkaar.’ Zo bleef ik mijzelf steeds moed in praten, wat heel natuurlijk en sterk voelde. Ook sprak ik met Mathijs af dat ik na iedere wee een paar slokken water wilde. Zo kon ik mijn spieren voeden met zuurstof en water. Ook het steeds plassen gaf een reinigend idee en gaf ruimte voor de baby.
Rond 20.00 uur hebben we de verloskundige gebeld om te vertellen dat de bevalling was begonnen en ik al een uur regelmatige weeën had. Ze gaf aan momenteel een ander stel te begeleiden naar het ziekenhuis. Ze vroeg of ik het nog even zonder haar kon. Ik gaf aan dit juist prettig te vinden. Hoe
minder mensen hoe fijner ik nog even lekker in mijn bubbel kan zitten.
Wil ik de ontsluiting weten?
Een uur later voel ik dat de weeën sterker worden, maar met het zelfde ritme. Ik raak enorm nieuwsgierig hoe ver ik ben. Daarom besluiten we toch nog een keer de verloskundige te bellen. Een collega van haar komt langs. Fijn dat we alle verloskundige van de praktijk kennen. Een kwartier later staat ze op de stoep. We bespreken kort hoe ik mij voel en of ik inwendig onderzoek wil. Hoewel ik voorafgaand dacht dat ik dit niet wilde weten was ik nu reuze nieuwsgierig. We spreken af dat ik het bed op mag klimmen als ik eraan toe ben. Dit lukt meteen na de volgende wee. Ze voelt en vraagt netjes nog een keer of ik het wil weten in centimeters of in woorden. Ik geef aan het toch graag te willen weten in centimeters en hoor dat ik 3-4 cm heb. Fijn dat is meer dan de 2 cm van vanmorgen.
Alleen zegt de verloskundige dan met een hele voorzichtige houding en stem dat ze vindt dat haar handschoen wel erg ‘ vies’ is. Ik begrijp meteen wat ze bedoeld, meconium. Ze laat de handschoen zien en begrijp haar. Ik geef nog aan dat ik dacht dat het oud bloed was. Zelf twijfelt ze ook nog een beetje en zegt ik er rekening mee moet houden dat we naar het ziekenhuis moeten, maar ze graag nog even met haar collega overlegd die op weg was hier naar toe.
Een paar minuten later stapt ook de andere verloskundige ons huis binnen. Ik geef hen mijn maandverband, zodat ze samen kunnen overleggen. Ik voel mij gehoord en gezien. Ze weten hoe graag ik thuis wil bevallen. In mijn hoofd visualiseer ik langzaam dat de bevalling in het ziekenhuis gaat plaats vinden. Ik stel mij ook in op een fijne autorit, hoewel ik hier het meest tegen op zie. Toch weet ik dat die knop om moet en geef mij er volledig aan over. Ik hoor de verloskundige overleggen met Mathijs. Het is tussen een wee door dus besluit erbij te gaan staan. Het lijkt ons inderdaad allemaal beter om naar het ziekenhuis te gaan, gezien ze toch echt denken dat het meconium is.
In mijn hoofd zeg ik ´Knop om, loslaten, het moet zo zijn. Er zal een reden zijn, we gaan er voor. Ook daar kan het prachtig worden.´
Naar het ziekenhuis
We pakken onze spullen en rijden achter de verloskundige aan. In de auto merk ik dat ik helemaal ontspannen ben en bijna inslaapval tussen de weeën door. Wat fijn denk ik nog, dit kan ik straks ook.
De verloskundige wacht ons op in het ziekenhuis en loopt met ons mee naar de afdeling. Daar installeren wij ons terwijl de verloskundige met het ziekenhuispersoneel mijn geboorteplan bespreekt. Ik loop de weeën weg. Ik weet dat ik straks aan de scans en ctg moet. Ik heb al aangegeven een draagbare te willen en ik weet dat ze en schedelelektrode zullen gebruiken. Hoewel ik dat idee voorafgaand onprettig vond, weet ik dat ik daardoor straks wel fijn in bad mag. Dat wil ik graag.
De verloskundige neemt afscheid en de zusters nemen de zorg over. Ze zien er vriendelijk uit en vragen hoe het met mij gaat. Ik antwoord dat ik het fantastisch krachtig vind dit mee te mogen maken en dat ik hier enorm dankbaar voor ben. Na de bevalling kreeg ik nog terug van de zusters dat
ze dit antwoord zo prachtig en ontroerend vonden. Dat vond ik mooi om te horen.
Afijn, de schedelelektrode moest geplaatst worden, dan mocht ik in bad. Ik ging liggen en gaf mij over aan het moment. Ik voelde er niks van, dat viel weer mee. Ik zat in die bubbel. De weeën werden sterker, maar dit kon ik, ik mocht bijna in bad. Maar toen hoorde ik de verpleegsters ver in de
achtergrond overleggen ‘We kunnen de baby niet monitoren. De elektrode is geplaatst, maar er verschijnt niks op de monitor. Waar kan het aan liggen?’ Ik deed net alsof ik het niet hoorde, ze gaven aan nieuwe monitoren in de kamer in te rijden, kijken of die wel werken etc. Er komen meerdere mensen de kamer in met allerlei apparaten. Dit heb ik heel kort gezien toen ik even ging
spieken waarom alles nou zo lang duurde. Al snel besloot ik dit niet te willen meekrijgen en kroop terug in mijn bubbel. In mijn hoofd zei ik: ‘Je mag bijna in bad, je mag bijna in bad. Haal adem, wees een open kanaal, je baby is er bijna.’
In bad
Uiteindelijk bleek de schedelelektrode niet goed geplaatst te zijn. Dit deden ze opnieuw, waarna ik in bad mocht. Heerlijk die warmte. De verloskundige gingen even ontbijten en ik bleef met Mathijs in de kamer. Al snel, gevoelsmatig binnen 10 minuten, werden de weeën enorm sterk. Ik merkte dat ik niet goed meer rustig kon blijven, ademhaling ging omhoog, ik kreeg een gevoel van overgeven. Ik sprak dit uit naar Mathijs die mij rustig probeert te houden. De volgende wee weet ik het wel zeker, dit zijn persweeën en ik kan het niet onderdrukken. In voel dat ik spartel in het bad en kijk Mathijs
aan. Hij trekt meteen aan het touw, zodat de verpleegsters komen. Ik leg uit wat ik voel en moet uit bad komen. De verpleegster geeft aan dat ik inderdaad ook allerlei ´oergeluiden´ maak.
Blijf rustig denk ik nog, maar de pijn neemt behoorlijk toe. Ik moet liggen op mijn rug, want ze willen weten hoe ver ik ben. Ze vraagt netjes, zoals in mijn geboorteplan stond beschreven, of ik het wilde weten. Heel graag gaf ik aan, want ik voelde aan alles dat ik moest persen. Toen hoorde ik dat het
nog maar 8 cm was en ik absoluut niet mee mocht persen.
Kort heb ik nog op handen en voeten op het bed gezeten, maar al gauw bleek dat ik het hoe dan ook niet meer kon opvangen. Nog een keer een onderzoek, nog steeds 8 cm. Heel even voel ik mij wanhopig, hoe moet ik dit nog langer opvangen en niet mogen persen. De verpleegsters snappen ook niet goed waarom ik dat nu al zo sterk voel en besluiten een echo te doen. Nog een apparaat erbij op de kamer. Ik besluit weer dat ik het niet wil zien of meekrijgen. Ze vertellen mij dat dat baby als sterrenkijken ligt en dit zoveel druk geeft. Ze besluiten tijdens de weeën mee te masseren zodat er sneller ruimte komt. Ik baal dat ik op mijn rug moet liggen, maar snap dat ze er anders echt niet bij kunnen. Nog zo’n helse wee. Ik trek dit niet en raak even kort toch in paniek. Ik vraag om pijnstilling.
Iedereen is verbaasd, maar met begrip. Ze vragen nog een keer of ik het wel echt wil. Ik knik. Ze maken het infuus klaar. Ondertussen zeg ik tegen Mathijs dat ik het echt niet trek zonder pijnbestrijding. Het voelt even rot, maar wil niet in paniek raken. Daar komt weer een wee. Deze keer voelt het anders. Ze verpleegster voelt mee. De baby is toch gedraaid! Ze vragen meteen of ik dan de pijnbestrijding nog wil, gezien ik het liever zonder wilde. Ik besluit inderdaad zonder pijnbestrijding verder te gaan. Wat fijn dat dit in overleg ging.
Eindelijk persen
Ik mag dan ook eindelijk persen. Helaas blijk ik te kort en niet krachtig genoeg te kunnen persen. Ik krijg weeënopwekkers. De weeën komen iets vlotter op elkaar. Ze zien op de monitoren dat de baby niet genoeg kan herstellen tussendoor. Ik moet ingeknipt worden. Heel lief vraag Mathijs nog of dit echt moet. Ze leggen uit waarom. Ik hoor dit op de achtergrond, wat fijn dat mijn man mij hierin steunt. Er wordt niet zomaar wat gedaan. Hij beschermd mij.
Helaas blijkt het inknippen niet genoeg, de gynaecoloog komt de kamer in. Ze stelt zich voor, hoewel ik zonder bril niks zie, zag ik wel dat het een vriendelijke vrouw was. De vacuümpomp wordt uitgelegd. Weer vraagt Mathijs waarom nu en of het echt moet. Ik hoor dat mijn baby ‘in gevaar is’.
Ik doe mijn best tijdens het persen, maar de hulp van de pomp wordt toch ingeschakeld. De navelstreng blijkt om het hoofdje te zitten.
En toen hoorde ik ‘Je mag de baby aanpakken.
Wil je het aanpakken? Het mag! Pak het maar aan.’ Dit hoor ik heel vaag in de verte, ineens schiet ik ´wakker´, vol adrenaline en zie een mensje tussen mijn benen. Ik grijp de baby meteen vast en haal het uit mij richting mijn borst, precies zoals in mijn geboorteplan stond. Jeetje, het is gelukt. Wat fijn. Vol
blijdschap knuffel ik haar en kijk in naar Mathijs. Gevoelsmatig ligt ze er al een kwartier, maar na een paar seconde vroegen de verpleegsters al: ‘Heb je gezien wat het is?’.
Snel til ik de baby op, kijk, voel, niks. Dus een meisje! Ik kijk Mathijs aan en we zeggen beide: ‘ Dan is het Benthe, ze heet Benthe. We hebben een dochter.’ We zijn beide een beetje in shock van blijdschap.
Mathijs mag de navelstreng doorknippen, nadat deze is uitgeklopt. Om 4.35 uur is ze geboren. De placenta kwam niet helemaal uit zichzelf los, dus hiervoor kreeg ik nog wat weeënopwekers.
Liever had ik dit zelf nog wat meer tijd gegeven, maar als leek kan ik hier misschien niet goed over oordelen.
Terwijl ze heerlijk warm op mij ligt wordt ik gehecht. Ze leiden mij af en Benthe is zo ontspannen dat ze besluit nog even over mij heen te plassen en nog meer te poepen. Daarna was even douchen dus geen overbodige luxe. Ik moest eerst wat eten en daarna mocht ik douchen. Ik voelde mij goed, maar
toch viel ik zittend tegen de verpleegster even flauw. Dit krijg ik vaag mee, maar toen ik er weer was zag ik vijf man op de kamer staan en het bed in de deuropening van de badkamer. Ze droogt mij af en ik mag heerlijk op het bed liggen. Ik kom de kamer in en zie Mathijs met Benthe zitten. Wat een
heerlijk gezicht, ik schiet even vol. Wat een geluk!
We zijn even gaan slapen. Daarna werd Benthe gecontroleerd door de kinderarts en in de middag mochten we gewoon al naar huis. Wat ontzettend fijn.
Terugblik
Hoewel de bevalling niet liep zoals ik had bedacht, was het helemaal goed op deze manier. Ik heb een groot deel rustig kunnen opvangen door te wandelen en goede ademhaling. Ik viel hierdoor zelf min of meer in slaap tussen de weeën door. Ik mocht toch nog in bad, heb haar zelf kunnen aanpakken en de navelstreng kon uitkloppen. Daarnaast werd ik beschermd door mijn man.
Die vroeg bij iedere handeling waarom en waarom nu. Deze uitleg heb ik steeds gehoord en hierdoor heb ik mij zo mens, krachtig en puur gevoeld. Ik werd gezien en gehoord. Het was echt mijn, naja onze, bevalling. Wat een ervaring en wat ontzettend prachtig. Nu fijn herstellen en genieten.
