Vandaag het verhaal van Roxanne op de blog. Ze heeft zich voorbereid op de bevalling door webinars te volgen, zwangerschapsyoga te doen en met deze informatie een geboorteplan op te stellen. Het belangrijkste wat erin stond: een bad bevalling in het ziekenhuis (vanwege een medische indicatie, astma), veel communicatie en geen pijnbestrijding. In de aanwezigheid van Sjoerd, de verloskundige en een fotograaf. Van te voren was Roxanne wel onrustig over haar Astma, ze slikt hier namelijk dagelijks 2x per dag medicatie voor. Ze was angstig dat ze met de ademhaling onvoldoende lucht zou krijgen. In haar verhaal lees je hoe alles totaal anders is verlopen (positief).
Woensdag 6 januari 2021
Vandaag ben ik 40+4 weken zwanger van ons eerste kindje. De gehele zwangerschap is vrij rustig verlopen. Ik ben extra in de gaten gehouden aangezien ik al vanaf het begin van de zwangerschap een medische indicatie heb. De bevalling moet plaats vinden in het ziekenhuis, dat was meteen duidelijk. Vanwege de astma wilden ze mij dichtbij hebben, mocht ik aan de beademing moeten. De afgelopen dagen voel ik de baby iets minder bewegen, we hebben dit gister nog besproken met de verloskundige. We besluiten dat als de baby zich uiterlijk 7 januari niet zelf meldt, we sowieso naar het ziekenhuis moeten.
Rommelen?
Ik ben wat onrustig, voel sinds vanochtend heel onregelmatig wat rommelen, check voor de zoveelste keer de vluchttas en maak nog een buikfoto. Vanmiddag ga ik theedrinken bij mijn schoonzus, vanaf kerst heb ik niemand meer gezien & ik moet er nog even uit. Op het laatste moment besluit ik toch maar om met de auto te gaan, je weet maar nooit. Einde van de middag om 17.30 u kom ik, tegelijk met Sjoerd, thuis. Liggend vanaf de bank, beken ik dat ik de hele dag al wat gerommel voel, maar dat ik niet zo goed weet wat het is. Een uur later breken mijn vliezen. Ik schrik, het overvalt me, het is nu toch echt begonnen!
Om 05.00 naar het ziekenhuis
Rond 21.00 u zijn de verloskundige en stagiaire bij ons. We nemen de nacht door en ze vertellen dat ze verwachten dat we pas morgenochtend rond 05.00 u naar het ziekenhuis gaan. We mogen haar zo vaak bellen als we willen, dan komt ze naar ons toe. Ik krijg het advies om lekker te douche en met een paracetamol te gaan slapen. “Want morgenochtend heb je je energie echt nodig.”. Ook wordt me verteld dat ik nu niet in bad mag om de weeën op te vangen, iets wat ik graag had gewild. Een bad bevalling kan wel nog, ik mag weer in bad als de uitdrijving is begonnen.
Om 22.15 u ga ik ga douche, laat de paracetamol zitten en ga op bed liggen. Slapen lukt niet, de weeën worden langzaam heftiger. Sjoerd zit de weeën te timen en al vrij snel lijkt er een ritme in te zitten en duurt elke wee ruim een minuut. Ik probeer volledig in mijn bubbel te komen en te blijven. Denk aan de ademhalingstechnieken die ik heb geleerd. Ik leg mijn focus op de ontspanning. Ontspan mijn kaken, probeer een zacht gezicht te hebben en laat het gebeuren; mijn lichaam neemt het over. Ik merk dat als ik een wee goed aanvoel komen, ik met deze techniek de wee goed kan opvangen.
Ik begin de golven te herkennen: ze komen aankomen rollen, herken de piek en langzaam zwakken ze af. Tussen de weeën door dut ik een beetje in en probeer ik op te laden voor de volgende wee die komt. De weeën worden heftiger en ondanks dat ik het nog niet wil, belt Sjoerd de verloskundige. Ze komen eraan. Bij dit bericht durf ik aan te geven dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam wil persen, maar dat kan nog niet, dat is veel te snel. Ik moet nog tot minimaal 05.00 u!
De verloskundige én stagiaire zijn rond 02.00 u bij ons. Vlak voordat ze binnen komen geeft Sjoerd nog aan dat ik me niet groot moet houden en eerlijk moet zijn in wat ik voel. Ik besluit dat te doen. Tussen de weeën door wordt het hartje van de baby gecontroleerd, mijn bloeddruk wordt gemeten en daarna wordt er gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. Van tevoren had ik besloten om niet te willen weten hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Nu wil ik het toch weten, want als ik heel eerlijk ben, weet ik niet hoe lang ik dit nog volhou.
“Je hebt volledige ontsluiting”
Dan hoor ik de verloskundige zeggen: “Je hebt volledige ontsluiting, we gaan niet meer naar het ziekenhuis, ik zie het hoofdje al.”. Vanaf dat moment gaat het snel, heel snel. Of ik paniek had? Nee, daar had ik geen tijd voor. Het overviel me, maar de knop gaat om; de baby heeft haast en komt eraan. Zoals ik de bevalling had bedacht en voorbereid, zo gaat het sowieso niet worden. De verloskundige snelt naar de auto om haar spullen te halen, de stagiaire bereid het bed voor en blijft bij mij. Sjoerd wordt gevraagd wat spullen bij elkaar te leggen die we nodig gaan hebben. Ik sta naast het bed mijn persweeën op te vangen. Opvangen, blijven ademen en adem hem weg. Rust, rust en nog een keer opvangen en ik adem hem weg.
We zijn er klaar voor
Ik mag terug het bed op. Met hulp klim ik op bed en neem ik een, voor mij, prettige houding aan, op handen en knieën. De verloskundige verteld dat ik bij de volgende wee mee mag persen. Ik denk aan de tandpasta tube, de J-ademhaling en wil mijn kaken nog steeds ontspannen. Met twee persweeën voel ik het hoofdje staan, het brandt, dit voelt intens aan. De verloskundige geeft aan dat ik bij de volgende wee alles mag geven. Dat doe ik en om 03.04 uur pak ik zelf ons kindje aan. Ik leg de baby, een meisje, op mijn borst. Ze begint niet te huilen en even schiet ik in paniek. De verloskundige is hier snel bij en begint haar op te wrijven. Al snel kleurt ze bij, mag ze weer bij mij liggen en worden we bedekt met dekentjes en kruiken. Ze is onderkoelt, maar na veel kruiken, dekentjes en huid op huidcontact komt ze na een tijdje op temperatuur. We zijn papa en mama geworden van een gezonde dochter en ze in ons eigen bed geboren.
Hoe kijkt ze terug op de bevalling?
Het werd dus een thuisbevalling op bed, ik denk dat doordat ik zo bewust met mijn ademhaling heb geoefend het zo goed is gegaan. Met veel communicatie en geen pijnbestrijding. De fotograaf kwam helaas tien minuten na de geboorte binnen. Maar met een positief gevoel kijk ik terug op mijn bevalling. Al met al ging het heel snel en was het totaal anders als hoe ik hem had voorbereid. Ik wist dat je een bevalling niet volledig kan plannen, maar dat ik thuis zou bevallen (met medische indicatie, dat had ik nooit verwacht). Of ik het weer zou doen? Ja, kom maar op! Ik heb een kracht ervaren waarvan ik niet wist dat ik het had. Heb volledig naar mijn lichaam geluisterd en mijn lichaam gevolgd. Wat zijn wij vrouwen krachtige, prachtige wezens. You got it!
