Vandaag verteld Anouck haar bevallingsverhaal. In haar uitgebreide verhaal verteld ze hoe de bevalling is verlopen en uiteindelijk eindigde in een keizersnee. Maar toch kijkt zij met een fijn gevoel terug op de bevalling. Het maakt dus niet uit hoe je bevalling verloopt, als je achteraf maar bewust kan zeggen ik kijk hier met een goed gevoel op terug. En daarom wil ze haar verhaal met jou delen.
23 september was ik exact 40 weken zwanger, ik zat vol vocht en kon zelfs mijn Birkenstocks niet meer aan (gelukkig was het zomer). De kleine man was al goed ingedaald dus het was wachten tot de eerste tekenen van de bevalling zouden beginnen. Met de verloskundige had ik afgesproken dat ik met 41 weken gestript zou worden, woensdag 30 september dus.
Zaterdag nacht 26 op 27 september moest ik enorm plassen dat gebeurde ‘s nachts uiteraard wel vaker dus hup naar de wc. We slapen op zolder dus 1 trap naar beneden voor de wc. Eenmaal weer in bed had ik aardig dorst dus toch maar weer uit bed en naar beneden om wat te drinken. Halverwege de trap naar beneden voel ik allemaal water langs mijn benen lopen en er lag ook water op de trap, dus ik dacht nou mijn vliezen zijn gebroken (wist ik veel hoe dat zou voelen). Vervolgens heb ik mijn vriend wakker gemaakt, tja wat doe je dan? Gewoon maar weer slapen. De volgende ochtend had ik wat bloed dus toch maar even de verloskundige gebeld, daar bleek dat ik geen gebroken vlies had maar gewoon op de trap had geplast. Tja, geen controle meer over mijn bekkenbodemspieren hahaha. Verder maar weer afwachten.
Zondagavond 27 september rond 8 uur had ik wat menstruatiepijn, snel een vriendin geappt die al recent bevallen was of dit begin van de weeën waren. Nou, ja dus. Aangezien ze elkaar nog niet snel genoeg opvolgden om de verloskundige te kunnen bellen maar naar bed. Ik kon niet echt slapen last van mijn onderrug. Schijnt dat je ook rug weeën kan hebben, wist ik veel. Toen was het maandagochtend en er waren geen weeën meer. He balen, maar wel weer gebeld met de verloskundige aangezien ik nog steeds wat bloedverlies had. De verloskundige kwam toch even kijken en voelen, al 3cm ontsluiting wat fijn! Ze heeft me toen direct gestript. De rest van de dag was ik moe dus lekker ge-netflixt, nergens meer last van trouwens. Heerlijk geslapen maandagnacht.
Dinsdagochtend 29 september werd ik wakker met weer rugpijn en meer bloedverlies, mijn vriend bleef toch maar thuis van het werk en belde de verloskundige om toch even te komen kijken. Ze kwam om half 11 kijken en zij ging kijken hoe ver ik was. Ze bleef maar voelen (je voelt hier trouwens helemaal niks van hoor*) tot haar verbazing zat ik rond de 7 a 8 cm. Ja serieus ik liep en danste nog vrolijk rond. Mijn verloskundige kreeg een spoedje tussendoor en haar vervangster kwam langs. Ik vertelde dat ik al 8cm ontsluiting had ze kon haar ogen niet geloven. Ze wou graag mijn vliezen gaan breken zodat mijn lichaam zich klaar kon maken voor de laatste 2 cm. Dat vond ik spannend omdat ik vaak hoorde dat je daarnaar dus echt de weeën gaat voelen. De vliezen werden gebroken, ondertussen kwam mijn eigen verloskundige weer terug met iemand van de kraamzorg die helpt bij een bevalling. Alles werd klaargemaakt terwijl mijn lichaam zich klaar maakte voor een bevalling.
Maar… die 2 cm ik voelde wel weeën, maar echt pijn? Nee, je lichaam gaat op oerinstinct** zijn uiterste best doen. Rond 2 uur zat ik op 10cm ontsluiting, toch leek het de verloskundige slim om even te douchen zodat de kleine man nog wat verder kon indalen. Zo gezegd zo gedaan. Rond half 3 was alles helemaal klaar voor de bevalling. Maar… waar bleven de persweeën??? Nergens.. na een half uur nog geen persweeën en de normale weeën kwamen 10 minuten na elkaar helaas duurde dat te lang. Dus op naar het ziekenhuis, met weeën. Dus vraag me niet wat voor weer het was haha.
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik weeën opwekkers toegediend, eerst op de laagste stand en deze werd snel opgeschroefd tot de max. De weeën werden sterker maar bleven om de 10 minuten komen en persweeën waren er niet. In alle mogelijke manieren heb ik toch geprobeerd te persen maar er zat geen vooruit gang in. Toen nam de gynaecoloog de beslissing om over te gaan op een keizersnede.
Binnen 5 minuten lag ik met een ruggenprik op de ok mijn vriend in pak achter me. Helaas werkte de ruggenprik niet snel genoeg dus hebben ze besloten om hem onder algehele narcose te halen. Op 29 september om 19.09 is mijn prachtige zoon Milan geboren. Ik werd om 19.50 wakker, trilde heel erg door de narcose. Ik keek naar voren en zag mijn baby bloot op bloot tegen mijn vriend aan liggen. Het mooiste om te zien, als je het zelf niet kan, dan is dit het mooiste wat er is om te zien. Na een uur kon ik hem zelf ook vasthouden. Heerlijk.
Ik kijk positief op mijn bevalling terug. Ja het is jammer dat ik niet natuurlijk ben bevallen. Maar ik ben blij dat hij gezond geboren is en waar mijn lichaam het niet oppakte, mag ik blij zijn met een fantastisch ziekenhuis en fantastische zorg. Ik ben 3 dagen met Milan in het ziekenhuis gebleven en daarna zijn we lekker naar huis gegaan.
Het herstel van de keizersnede liep helaas niet zoals verwacht, maar daar gaat het nu niet om. 😉
*note van Zussas, dit verschilt natuurlijk wel per vrouw.
** Ook dit verschilt per vrouw, het heeft te maken met de mate ontspanning waarin je verkeerd. Het oerinstinct wat hier is aangemaakt noemen we ook wel endorfine. Een lichaamseigen pijnstiller, nog krachtiger dan morfine in het ziekenhuis. Wil je leren hoe jij zo ontspannen word en blijft, dat kan met de cursus “met vertrouwen bevallen”.
