Een bewuste voorbereiding na onze vorige bevalling
Vandaag verteld Iris haar bevallingsverhaal op de blog. Ik ben zo blij dat ik haar en haar man heb mogen begeleiden. Zeker toen de inleiding er aan kwam, was het prettig dat we elkaar nogmaals konden spreken. Voor laatste tips en positieve woorden. Lees hier haar verhaal.
Zwanger
Zwanger van ons tweede zoontje samen, de derde jongen in huis. Mijn man heeft al een zoon uit een eerdere relatie en samen hebben wij een zoontje van 2 jaar. Omdat onze vorige bevalervaring niet bepaald positief was, zijn we ons dit keer nog bewuster gaan voorbereiden en kwamen we zo bij Zussas uit voor de cursus hypnobirthing. Lekker thuis vanaf de bank ontspannen oefenen met zijn tweeën. Geheel coronaproof ook nog, wat extra handig was in deze gekke tijd. Steeds meer kwamen we zo in onze eigen babybubbel.
Medische indicatie
Sinds halverwege november is bij mij zwangerschapsdiabetes vastgesteld en ongeveer een maand later moest ik alsnog insuline gaan spuiten om mijn nuchtere suikerwaardes binnen de grenzen te houden. Belangrijk voor de gezondheid van ons zoontje en mijzelf. Maar dit betekende ook een medische indicatie en dus geen thuisbevalling meer. Even schakelen, want van de vorige bevalling heb ik fysiek en mentaal een tijd best veel last gehad en dit was ook een ingeleide bevalling. Dit wilde ik niet nog een keer op die manier!
Met Jenny hebben we een extra videocall gepland om zo het inleiden nogmaals te bespreken en te kijken waar voor ons eventueel nog mogelijkheden waren. Ook hebben we ervoor gekozen ons toch door te laten verwijzen naar een ander ziekenhuis: een nieuwe start zonder nare voorgeschiedenis. Samen hebben we er veel over gesproken, we hebben een geboorteplan geschreven met behulp van de online cursus van Zussas én hebben dit heel goed doorgesproken met de betrokkenen in het ziekenhuis.
En toen kregen we een datum voor inleiding…
Vrijdag 29 januari 2021: manlief werkt zijn laatste avonddienst voordat we ons zoontje mogen gaan verwelkomen. Ik breng de kids nog een laatste keer naar bed voor de bevalling en besef me ineens dat ons zoontje van 2 na morgen niet meer de jongste is. Emotioneel momentje en even wat tranen wegslikken. Deze zwangerschap ben ik mega emotioneel… dat wordt wat!
Zaterdag 30 januari 2021: de laatste dingen worden gedaan in huis en waar ik vandaag super relaxed ben, is mijn man in opperste staat van nesteldrang en zenuwen. Een uur voor de geplande opnametijd bellen we naar het ziekenhuis of er daadwerkelijk plek is: ja, we mogen komen! Mijn ouders zijn er inmiddels voor de andere kids en we eten nog snel iets. Dan is het tijd om te gaan.
In de auto komt er bij mij toch wat spanning uit in de vorm van irritatie en nadat we hierover gesproken hebben, gaan we met frisse moed het ziekenhuis in. We gaan voor een mooie bevalling!
Om 18.30u komen we in het ziekenhuis aan en worden we naar een verloskamer gebracht. Daar zien we bij binnenkomst ons geboorteplan al liggen. De verpleegkundige bespreekt ook met ons wat ze al weet en vraagt of we eventueel nog aanvullingen hebben. Ze zijn in ieder geval goed op de hoogte van mijn vorige bevalling in een ander ziekenhuis. Wat een goede voorbereiding van het ziekenhuis en fijn dat we zo serieus genomen worden!
Na een half uurtje aan de CTG komt de verloskundige om een ballonnetje te plaatsen. Dit lukt en dan gaan we samen de avond in. We lopen even een rondje door het ziekenhuis en al snel komen de eerste lichte weeën op gang. Soms blijven we even staan, omdat ik al een wee moet weg ademen. Dit lukt goed. Terug op de kamer ga ik een half uur onder de douche. Wat heerlijk die warmte en met mijn baby-playlist op Spotify erbij kan ik me heerlijk ontspannen. Mijn man krijgt door dat ik het soms wat zwaarder krijg en begint de krampen te timen. Nog onregelmatig, maar wel 2 binnen de 10 minuten. Zou mijn lichaam ontsluiting aan het creëren zijn? We kijken wat tv en gaan dan slapen. Hopelijk kunnen we ons zoontje snel verwelkomen en gaat deze bevalling wat vlotter dan de vorige.
Zondag 31 januari 2021: in de nacht heb ik best wat krampen gehad, maar kon ik ook redelijk slapen. Een fijne hotpack hielp me ontspannen bij de krampen in mijn onderrug. Ik ben heel benieuwd of ik voldoende ontsluiting heb en voel voorzichtig of het ballonnetje wat meegeeft. En ja hoor, hij is er ineens uit! Wat een meevaller! In de ochtend wordt de conditie van ons zoontje nog gecheckt met de CTG en daarna komt de verloskundige. We bespreken het plan: eerst vliezen breken en dan afwachten of mijn lijf het zelf oppakt. Een bewuste keuze. We spreken ook af wanneer we gaan bekijken of ik een infuus met oxytocine nodig heb. Toch voelt alles heel ontspannen en alsof we keuzes hebben. Dit is fijn! We ontbijten, kijken wat tv, ik loop wat door de kamer, maar er gebeurt niet echt wat. Eigenlijk heb ik ook wel zin in wat actie: ik wil ons zoontje ontmoeten!
We besluiten rond 10u te starten met het infuus. Heel rustig wordt het opgehoogd, elke keer in overleg. Tot ongeveer 12.30u is het prima uit te houden. Dan komen de weeën regelmatig genoeg en moet ik ze wegademen. Ik gebruik de ademhaling die ik geleerd heb en hoor mijn man regelmatig zeggen dat ik het goed doe. Ook de verpleging laat weten dat ze vinden dat ik de weeën zo kalm opvang. Ik raak steeds meer in mijn eigen bubbel.
De hartslag van ons zoontje is ondertussen moeilijk te monitoren, net als mijn weeën. Dat laatste vindt de verloskundige niet zo erg, want er is aan mij te zien dat ze er echt wel zijn. De gezondheid van ons zoontje monitoren vind ik wel heel belangrijk, zeker gezien de lastige start van zijn broer na mijn vorige bevalling. Omdat we het zo belangrijk vonden dat hij goed gemonitord kan worden en we zelf ook al gezien hadden dat er geen alternatieve manier was, is in overleg een schedelelektrode geplaatst. Het gaf mij rust te zien dat ons zoontje nu goed te volgen was en er op tijd ingegrepen kon worden indien nodig. De verloskundige gaf nog aan dat mijn ontsluiting goed vorderde en dat het infuus niet meer opgehoogd hoefde. Mooi! En… weer terug in mijn eigen bubbel.
Bevalbad
Een uurtje later wil ik graag in het bevalbad. De verpleegkundige noemt dat ik inmiddels 4 cm heb en dat dit nu wel kan. Shit! Dat wilde ik dus eigenlijk niet weten, want de vorige bevalling ben ik zo lang op 4 cm blijven hangen! Even spanning, maar ook direct het besef: dit gaat me niet helpen! Ik ga in bad, accepteer elke wee en ga weer mijn eigen bubbel in voor ontspanning. Rond 2 uur is het bad klaar en kan ik erin. Wat een opluchting!
De weeën worden heftiger en met name met de rugweeën krijg ik wat moeite. Ik hang wat op de rand van het bad en vind houdingen waarin het warme water de weeën in mijn rug verlicht. Vlak voor de dienstwissel krijg ik het pittiger. De verloskundige wil graag kijken hoe het gaat. Nu wil ik wel weten hoeveel de ontsluiting is gevorderd. In korte tijd ben ik naar 6 cm gegaan. Een dubbel gevoel: we gaan vooruit! Maar ook toch even spanning of het niet weer zo lang gaat duren als de vorige bevalling. Veel tijd om daarbij stil te staan krijg ik niet. De weeën volgen elkaar steeds sneller op. Ik hoor de verpleegkundige bellen en overleggen of ze mijn weeën handmatig mag bijhouden, omdat ze ziet dat ik het zwaar krijg en de CTG het niet goed kan monitoren.
Pijnstilling?
Ik overweeg om pijnstilling te vragen en vraag of ik dan nog een infuus moet. Dat wordt bevestigd. In beide handen een infuus zie ik niet zitten en verplicht op bed moeten blijven ook niet. Dan nog maar even door!
De avonddienst komt ondertussen binnen en zegt vrolijk dat ik nog op haar gewacht heb. Inmiddels een beetje boos op de weeën zeg ik dat ik dat helemaal niet wilde. Tegelijkertijd ben ik blij dat het de lieve verpleegkundige van de vorige avond weer is. Ze zegt dat ik goed op weg ben en dat ze ziet dat het nu best snel gaat. Dan krijg ik ineens persdrang. Ik schrik hier zelf van, omdat ik een kwartier daarvoor nog 6 cm ontsluiting had. Gelukkig mag ik voorzichtig meepersen en wordt de verloskundige uit de overdracht weggelegd nú te komen. De dringende toon van de verpleegkundige dringt tot me door. Dit kan het echt wel eens zijn: laatste loodjes! Met goede energie ga ik verder.
Mijn man zit achter me bij het bad en ondersteunt me bij elke wee. Soms zegt hij iets, waardoor ik uit mijn bubbel gehaald word en ik reageer dan ook even kortaf. Gelukkig heeft mijn man door dat dit totaal niet persoonlijk is. Ik heb zijn hand continu vast en op de achtergrond speelt nog steeds onze babylijst op Spotify. In mijn hoofd tel ik tijdens de in- en uitademing mee. Waar ik het moeilijk krijg, helpt mijn man me door te ademen. De verloskundige komt binnen en ik hoor dat het de rustige man is die ik laatst voor een controle gesproken heb. Dit wordt een fijne setting om te bevallen! Samen gaan we het doen!
De persweeën
Tijdens de persweeën word ik toch wel een beetje boos op de weeën. Oh ze doen pijn! Nee, denk ik dan… ze brengen me dichter bij ons zoontje. De verloskundige wil mijn ontsluiting checken, maar dit wil ik niet. Het is allemaal zo gevoelig nu. Dit wordt direct gerespecteerd en ik mag doorgaan op eigen gevoel en tempo. Tijdens het persen krijg ik fijne ondersteuning. Ik word in een andere houding geholpen, omdat de verloskundige vermoed dat ons zoontje aan het draaien is naar een sterrenkijker gezien de druk in mijn rug die ik aangeef. Drie weeën moet ik zo opvangen en waar ik bezig ben met mijn ademhaling, helpen ze me er allemaal doorheen. Daarna mag ik weer zelf tegendruk geven met mijn rug tegen de badrand. Ik word moe en wil de pijn niet meer. Mijn rug voelt erg beurs en ik zeg dat de verloskundige me maar moet helpen ons zoontje eruit te halen. Kort overleg volgt, zelfs tijdens de persweeën. De verloskundige zegt dat hij pas kan beoordelen of hij kan helpen als hij even inwendig mag voelen. Dan weet hij hoe ons zoontje ligt en wat ik eventueel nodig heb. Slimme actie, hier kan ik me wel in vinden, dus ik ga overstag. Hij vertelt dat ons zoontje weer goed ligt, yes! En dat ik even een paar weeën weg moet ademen om het laatste randje weg te krijgen. Pfff…. Nou daar gaan we dan!
Of toch niet! Ineens voel ik ons zoontje zakken, nog voor de wee goed en wel begonnen is. De verloskundige vertelt net zijn constatering tegen de verpleegkundige en terwijl hij zegt dat we nog heel even geduld moeten hebben, roep ik dat dat echt niet zo is! Verbaasd kijken ze en zien ze dat het klopt. De volgende wee staat het hoofdje en dan moet ik even een wee wegademen. Mijn man wordt ondertussen geïnstrueerd hoe hij zijn handen moet houden om ons zoontje op te vangen. Ergens vraag ik nog snel of hij zijn horloge wel afgedaan heeft. Waar je al niet mee bezig bent tijdens het bevallen…
Dan mag ik doorpersen. In 1 keer persen is het hoofdje eruit. Ik hoor dat ons zoontje haartjes heeft en voel zelf ook snel even. De verloskundige zegt dat ik nog even moet wachten totdat ons zoontje gedraaid is in het bekken en de volgende wee weer mag persen. Hij vraagt mijn man of hij het hoofdje ook ziet van waar hij staat en mijn man kijkt. Ik zie de verwondering en emotie in zijn ogen. Dat geeft mij kracht om -stiekem zonder laatste wee, want ik was er wel klaar mee- ons zoontje geboren te laten worden. Mijn man en ik hebben hem samen opgevangen. Onze kleine Sil is er! Geboren op 31-1-2021 om 15.56u (4 voor 4, wat een leuke tijd!) met een geboortegewicht van 2830 gram. Onze kleine Waterman, geboren in bad.
We leggen hem samen op mijn borst en ik zie een mooi roze kindje wat direct begint te huilen. Wat een opluchting dat het direct zo goed gaat! Na even in bad te zijn bijgekomen, word ik op bed geholpen en mag mijn man na het uitkloppen van de navelstreng deze doorknippen.
Zo kan het dus ook!
Wij hebben dit keer echt een droombevalling gehad. Samen als team, met focus en in onze eigen bubbel. Na een nachtje in het ziekenhuis ter controle van ons zoontje i.v.m. de zwangerschapsdiabetes mochten we de volgende ochtend naar huis. We zijn ontzettend aan het genieten met 2 trotse grote broers. De coronamaatregelen brengen ons dat we heerlijk kunnen cocoonen met ons eigen gezin en op ons eigen tempo kunnen wennen aan ons gezin van 5!
Daarna is er alle tijd om onze kleine Sil aan de rest van de wereld te laten zien ☺
—
Ondanks onze wens voor een geboortefotograaf om te kunnen terugblikken op onze bevalling, kon dit helaas wegens coronamaatregelen niet doorgaan. De verpleegkundige in het ziekenhuis wist hoe belangrijk de foto’s van mijn vorige bevalling waren voor de verwerking en heeft de hele bevalling op de foto gezet voor ons.
Dit hadden wij vooraf in ons geboorteplan gezet, waardoor het ziekenhuis hiervan op de hoogte was. Ik wil dit graag meegeven als overweging voor als je nog moet bevallen, omdat het iets kan zijn wat je steun geeft bij het verwerken van je bevalling.
